Tuesday, October 12, 2010

Monday, June 28, 2010

माझ्या मनाच्या घरट्यातल पाखरू

आयुष्यात येणारा प्रत्येक क्षण रिमझिमणाऱ्या पावसाच्या निर्मळ सरीं प्रमाणे आनंदाची उधळण करीत यावा,त्यांना दोन्ही ओंजळीनी सावरून, येणाऱ्या पुढील आयुष्यात प्रांजळपणे मुक्त हस्ते उधळून टाक.....मुक्त मानाने मी दिलेल्या मन:पुर्वक शुभेच्च्छा.....अशा शुभेच्छा ज्या पुढे कधी मी सोबत नसले तरी माझं मन मात्र नेहमी तुझ्यातच गुंतून राहील म्हणून उधळतांना संपण्याची भिती बाळगु नकोस.......

“प्रेमाचा ओलावा...

मायेच्या ममतेचा जिव्हाळा”......


मा....

Sunday, June 27, 2010

मर्म-बंध

माझ्या घरट्यातलं पाखरू आहेस
अंगणातलं माझ्या पारिजातक आहेस
बागेतलं प्राजक्ताच फुल आहेस
प्रतिबिंब माझ्या मनाचे आहेस
चेहऱ्यावरचे हास्य आहेस
अंतकारणाचा धागा आहेस
जीवनाचा ताणा-बाणा आहेस
रेशमी नात्याची तू गुंफण आहेस
मखमली शालीची तू ऊब आहेस
मायेचा स्पर्श आहेस
प्रेमाचा ओलावा आहेस
हृदयाचे मर्म आहेस
डोळ्यांच तेज आहेस
कारुण्याचा ठेवा आहेस
भावनांचा आधार आहेस
आशेचा नवीन किरण आहेस, खरंतर.......
तुझ्यामुळेच माझ्या जगण्याला अर्थ आहे
म्हणून जगण्याची आशा आहे
माझ्या जीवनाचं सार्थक आहेस
माझ्या पूर्ण जीवनाची तपस्या आहेस
घराची तू धरोहर आहेस
संस्कारांची देण आहेस
कर्तृत्वाची खाण आहेस
देवानं दिलेली मौल्यवान देणगी आहेस
तू एक अनमोल हिरकणी आहेस
तू माझी मुलगी आहेस!!!!.....
जगाला त्याचीच खंत आहे..... पण!!!
मला तुझा अभिमान आहे
आजचा दिवस माझ्या जीवनात
मोठा भाग्याचा आहे!!!!!.....
हेच माझ्या साठी भक्कम आहे!!!!!!!.......

Friday, June 18, 2010

मंगलमुर्ती गणनायका

मंगलमुर्ती गणनायका

आदि वंदिते तुजला

गणाधिपती गणपती

सर्वांचा प्रिय गजमुखी

आराधना करते चतुर्थीची

कामना करी मन:पूर्तीची

मस्तकी उटी शेंदुराची

फुल शोभते रक्तवर्णी

वाहते दुर्वांची जुडी

वस्त्र शोभे तांबडे पितांबरी

शस्त्र रोखे डाव्या हाती

हाती एका मोदक लाडू

उरी आशीर्वादाचा गडू

Thursday, June 10, 2010

आठवण

सहज तुझ्या आठवणीने
मन माझे भरून आले
पहिल्या पावसाच्या सरीने
आपल्याला कसे चिंब ओले केले?
सहज तुझ्या चाहुलीने
येव्हढे कां दचकले
चोरून केलेल्या पहिल्या
भेटीने मला कसे धस्स केले
सहज तुझ्या स्पर्शाने
रोमरोम रोमांचित झाले
पहिल्या स्पर्शाने कसे
माझे यौवन बहरले
सहज तुझ्या कटाक्षाने
मी घायाळ झाले
घट्ट तुझ्या विळख्याने
कसे प्रेमपाशात गुंतविले

Monday, June 7, 2010

मृगाची पहिली सर....

टिपलेली पहिली सर....
मृगाची......धारा ...

मृगनक्षत्र,त्या पहिल्या सरीची आतुरतेनं वाट पाहणारे सर्वं जीव अर्थात माणूस
सुद्धा...केव्हढी किमया आहे त्या सरींमधे.खरा आनंद तर लता,वेली नी वृक्ष यांच्यातून ओसंडून वाहतांना दिसतो. वाटेला लागलेल्या त्यांच्या कोमेजलेल्या,थकलेल्या..नजरा,अगदी
पहिल्या सरीनेच टवटवीत,प्रफुल्लित,हर्षोल्हासाने अक्षरशः डोलायला लागतात..त्यांची पानं नी,
पानं तेजोमय होऊन आपली तृष्णा भागवतात.त्या व्याकुळ नजरा हर्षाने तेजस्वी दिसू लागतात.खरंच....कुणी त्यांचा आनंद टिपला?....टिपला की वाटतं,,एखाद्या सखी सजणीने प्रियकरासाठी गुणगुणल्यासारखं.......रानी पारवा भिजतो......आला गं..सुगंध मातीचा....बघ पाकळ्या ....थेंब अंगणी नाचती आला ...आला ..गं सुगंध मातीचा .....
रोमांचित भाव टिपणारे ते क्षण!!!! !!! निश्चितच सजीव मनाला हुरळवून जातात,तनाला सुखावून जातात...पर्णतेजानें अंतरंग बहरून,फुलून तेजोमय होते.हे सर्व निसर्गाचे क्लुप्त गुपीत आत्मसात करायला हवं प्रत्येकानं ...............
सरी
पावसांच्या सरीनं रिक्तं मन भरत होतं
रिक्तं मन भरतांना पहिल्या सरीं मनात उच्छृंखल हुंदडत,उधळत होत्या,पावलांचा छप...छप छप छप..आवाज करित थयथय नाचत होत्या........ते बालपण ओथंबलेले दिसंत होतं.........
थोडं भरल्यावर,,,सरीं तोलत डोलत भर घालत होत्या....तेंव्हा पौगंडावस्था दिसली
मग हलक्या हलक्या.....दबल्या...पावलांनी भर घालत होत्या,तेंव्हा तारुण्य लाजून हसंत होत.सरींनी मन भरलं.....त्यांना जीवनाच्या बंधनात बांधलेलं दिसलं....
आता सरीं मनात भरून, ओसंडून वाहात होत्या....त्यांना निसटतांना पाहून ओंजळीनी सावरावं वाटलं.......पण हातात येत नव्हत्या...जीवन होतं ते......ते तसंच वहात गेलं म्हणून खंत करीत..फक्तं पाहूच शकत होती मागचं सगळं आठवायला पूर्ण रिक्तं व्हावे लागत होते..........म्हणून फक्तं पहातच......पहातच होती. सरींवर सरीं..... भर घालतच होत्या

Wednesday, June 2, 2010

मुद्दाम

रोजच तुला मी खिडकीत उभं पाहायची
कॉलेजला जाता येतांना मात्र
मी खाली मान घालायची
रोजच तुला मी खिडकीत उभं पाहायची
मंदिरात जातांना ओंजळीत
सुगंधी फुलं न्यायची
रोजच तुला मी खिडकीत उभं पाहायची
गुलाबाला पाणी देतांना
स्मितहास्य करायची
रोजच तुला मी खिडकीत उभं पाहायची
ओल्या केसांना सुकविण्यास
उन माखत बसायची
रोजच तुला मी खिडकीत उभं पाहायची
सुर्याला अर्ध्य देतांना
तुझ्या नजरेत नजर मिळवायची
रोजच तुला मी खिडकीत उभं पाहायची
तुळशीला नमस्कार करतांना
तुझी आराधना करायची
रोजच तुला मी खिडकीत उभं पाहायची
चतुर्थीच्या चंद्राच्या निमित्तानं
गच्चीवरून तुलाच न्याहाळायची ...पण
आज अचानक तुला समोर उभं पाहून
मी माझं सर्वस्व विसरली......

मी तुझाच

जीवन जगत असतांना
कधी मी तुझ्याकडे पाहिलेच नाही
बालपण खेळात रंगले
खेळता खेळताच वयात आले
तारुण्यात आल्यावर प्रेमात गुंतले
प्रेमाच्या खुणा रंगवीत असतांनाच
प्रौढत्व आले
थोरांच्या सानिध्यात
संसार थाटत बसले
आता ध्यास लागला वृधत्वाचा
खरचं......आज आठवण झाली तुझी
उभं आयुष्य असंच वाया घालवलं
सगळं संपत आल्यावर
तू आठवलास
मग तुलाच दोष दिला
सर्वं दिलं मला.......
आठवण तेव्ह्ढी
कां नाही दिली तुझी?
तू हि हसंलांस!!!!! म्हणालास
मी तर नेहमीच तुझ्या जवळ होतो
मी कधी तुला दूर होऊच दिलं नाही
हे सर्वं खेळ मीच खेळवत होतो
तुला कसे कळले नाही ?
तू मला कधी वेगळी भासली नाहीस
आठवण परक्याची करायची असते
जवळ असलेल्याची उणीव भासत नाही
म्हणून कधी आठवण येत नाही
मी नेहमी तुझ्यातच गुंतलो होतो
तू माझ्यात समरस झालीस
हे तुलाही कधी कळले नाही...
आपुलकी असते ही.......

Saturday, May 29, 2010

नशीब

ओंजळी भरुन फुलांची घेतांना
काही फुलं ओंजळीतुन सांडली....
खाली पडलेल्या फुलाकडे पाहून, म्हटलं!!!
असं असतं नशीब!!!
एकाच झाडाचे
एकाच टोपलीत वेचलेले
ओंजळीत भरतांना
काही फुलं ओंजळीत आली
काही जमिनीवर सांडली.....
ओंजळीतली फुलं हसत होती,
जमिनीवरची केविलवाणी पहात होती.....
ओंजळीतील फुलं म्हणजे नशीब.....नी
जमिनीवर सांडलेली फुलं
म्हणजे....नियती!!!

राजश्री नाथक

Friday, May 28, 2010

स्वप्न

स्वप्न

अजूनही तुझ्या श्वासाचा सुगंध
मला धुंद करतो........
अजुनही तुझ्या शरीराचा कोमल स्पर्श
माझे रोमांच जागे करतो
अजुनही तुझ्या येण्याच्या चाहुलीने
मन माझे हरखून जाते
अजुनही तुझ्या डोळ्याच्या खुणांनी
नजर माझी लाजून चूर् होते
अजूनही तुझ्या कटाक्षाने
हृदय माझे छेदून जाते
अजुनही तुझ्या स्वरांच्या सुरांनी
प्रीत हलकेच मनी जागवून जाते
अजूनही तुझ्या गोड मिठीनी
मी स्वप्नांत सुखावून जाते
अजुनही आपल्या संसाराचीं
मी भातुकली मांडत राहते
भातुकली मांडत असतांना
मात्र मी अजुनही
तुझीच वाट पहात असते .........

राजश्री नाथक

Friday, May 21, 2010

गुढ

नभ दाटून यावे तसे,
उरही दाटून यावा.....
घन कोसळूनी बरसावे,
तसे अश्रू नयनी तरळावे.....
छाया नभाची थंड तशी,
माया ममता मायेची.....
मेघ जसे काळोखाचे ,
दुखः दिसे मज आयुष्याचे....
लखलखते वीज आकाशी तशी,
आर्त पुकारी आईची......
सरी पावसाच्या तसें,
सुख दुखः जीवनाचे...
.हलकी झुळूक थंड वाऱ्याची तशी,
फुंकर वाटे मायेची ....
ऋतू तीन निसर्गाचे तसें,
तीन ऋतू आयुष्याचे....
बांध हे धरणाचे तशे,
बंधन हे नात्यांचे....
मर्म जसे धरतीचे तशे,
रंग अंत:करणाचे.....
शोधुनिया सापडेना,
हे गुढ जीवनाचे.......

Monday, May 17, 2010

घर कौलारु


दारी वृन्दावन उभे
डौल त्याचा रुबाबी
वाट पाहे तूलसायीची………
सडा सारवणं भोवती
पाहे वाट रान्गोळीची ………
दिवा सजला आकाशी
पाहे वाट तेला वातीची…….
जुन्या विटांचा भिंती
घर कव्लारू शोभाते
पाहे वाट आवाजाची………
उंच माडाची हि वृक्ष
बहरती ठाई ठाई
पाही वाट वाऱ्याची……..
उंच झेंडाही उभारला
वाट पाहे अतिथीची………..

Saturday, May 15, 2010

देणे

बाबा, तुम्ही आशीर्वाद
मला भरभरून दिलेत.
ते सांडू नयेत म्हणून,
लहान असतांना त्यांना,
मुठीत साठवून ठेवले होते......
समज आल्यावर ओंजळीत ,
त्यांना सांभाळत होती........
लग्न झाल्यावर हृदयात
बाळगून होती..........
आज मलाही तुम्हाला ,
काही द्यावेसे वाटत होते ........
पण काय देऊ ?
प्रश्न पडला होता....कारण,
माझ्या जवळ असलेली,
प्रत्येकच गोष्ट तुम्ही,
दिलेली होती ........
तुमचेच तुम्हाला कसे देणार?
तुम्हीच मला सुचवले होते,
असे धरून ठेवशील
तर दिल्याची वाढ कशी होणार?
इतरांना दान कर.......
ज्याला ते धन मिळेल,
त्याची दुवा मिळेल.........
तीच माझी मौल्यवान ,
देणगी असेन ......तेंव्हा ....
तुम्ही दिलेल्या प्रत्येक
मौल्यवान वस्तूंपैकी
आशीर्वादाच धन मी लहानांना दिलं
आदर मी मोठ्यांना दिला......
आधार निराधाराला दिला.....
प्रेम निरागसांवर केलं......
.करूणा पिडीतांवर केली ..........
दृष्टी आंधळ्यास दिली.........
माया सृष्टीवर केली........
तटस्थता ममतेवर दाखवली.........
मूल्य नितिला दिली.......
संस्कार घराला दिले ...
परम्परा संस्कृतीला दिली.....
अभिमान कर्तृत्वाला दिला......
जिद्द ध्येयाला दिली............
प्रतिष्ठाशालीनतेला दिली .............
निष्ठां गुरुवर ठेवली ......
कोमलता प्रेमाला दिली..................
प्रीत निसर्गाला दिली .....
अभिलाषा आशेला दिली...............
सामंजस्य शेजाऱ्याशी केले.....
मैत्री शत्रू सोबत केली......
विचार वैचारीकांना दिले ......
शब्द लेखणीला दिले......
स्वर सुरांना दिले....
मीपण देवाला दिले ......
राहिले फक्त एकच,...
धन्यवाद ..........
ते मी तुम्हाला अर्पिते .......

राजश्री नाथक

Monday, May 10, 2010

आई

आई, तू विचारलेल्या प्रश्नाचे,
मला आज उत्तर सापडले....
त्या दिवशी तू विचारत होतीस,
काय गं, आईवर कविता नाही लिहीलीस ?...
त्या वेळी अनेक उत्तरं मी शोधली,
तूला दिलीही उत्तरं, पण
नेमके उत्तर सापडत नव्हते...
तूझे समाधान ही, मी करु शकत नव्हते.....
आज,अचानक मला शोधता-शोधता उमजले...
अगं, कागदावर काय कविता लिहीता येते?
आईवर कविता तर ह्रदयात कोरल्या जाते...
माझ्या मनाच्या कोपर्यात,
तिला घडी घालून ठेवली आहे...
डोळ्यांच्या खुणांत तिला,
जपुन ठेवले आहे...
संस्कारात, तिला मी बांधुन ठेवले आहे....
वाचले असतेस मला तर,
मी गद्य् आहे, तुझ्या अंत्:करणाचे........
पद्य आहे जिवनाचे.............
निरखुन वाचलीस तर,
तुझ्याच जिवनाच्या कवितेचा,
सारांश आहे मी........


राजश्री नाथक ...

कविता सम्मेलन

आज कवितांचे सम्मेलन.
सर्वे कविता एकत्र जमल्या.....
म्हणे आज काल,
जो आला तो --
कविता लिहीतो....
स्वत्:ला कवी समजतो......
कव्याचा ना गंध कुणाला,
नी नसतो पत्ता पद्याचा......
व्याकरणाची परिभाषा___
ती तर कवितेला,
स्पर्शतही नाही.....
सर्वांची आप-आपली
मतं मांडुन झाली.
एक कविता मात्र,
काहीच बोलत नव्हती.
पण_ आता ती बोलू लागली....
म्हणाली कवितेला, काय लागते_
व्याकरण?
अंत्:करण लागते कवितेला,
जसे प्रेमाला.........
तेव्हाच स्पर्शुन जाते ...
प्रत्येकाच्या मनात,
घर करुन जाते .

Friday, March 19, 2010

फुलपाखरू


फुलपाखरा परी रंग माझे
स्वच्छंद हे बागडणे
प्रत्येक फुलावरी डोलायचे
रसपान करीत हुंदडायचे
फुलापरी उमलायचे
रंग उरी उधळायचे
स्मितहास्य करीत
प्रत्येकाला प्रसन्न करायचे
वाऱ्या परी स्पर्शून हलकीच
सावरावी बट मग
चुम्बावे ओठावरी
नि जागवावी प्रीत तुझ्या मनी

Manpakhru


आता होते पाखरू
डोळे भरून पाहीन म्हटलं,
तसं कसं आत्ताच उडालं !
भूराकन उडून कसं दिसेनासं झालं !
येईन पुन्हा फिरून
म्हणून डोळे वाटी लागले .
नी म्हटलं आले आत्ता म्हणजे ,
डोळे भरून पाहीन ,
डोळे भरून आले पण ,
पाखरू नाही आले ....
इवलासा जीव त्याचा
किती भिरभिर फिरणार ?
चिमुकल्या जिवा कसा
थकला भागला झाला ?
चिमुकला जीव माझा
किती तग धरणार.
आले होते आशेनें
पण... निराशेच्या पायी
जीव व्याकूळ चिमुकला
जीव गेला उडून ....
आकाशी फडफडवत पंख ......
पाखरू ....राहील ..जमिनीवर .
आत्ता होत पाखरू ,
कुठे गेलं पाखरू ,...
कुठे गेलं हे पा......ख...रु ...